స్వీయ అన్వేషణ – 124
మనం ఒక వస్తువుని లేదా మనిషిని చూస్తాం. “బాగుందే/బాగున్నాడే” అనుకుంటాం.
మళ్ళీ చూస్తాం… ” బాగుంది/ బాగున్నాడు” అని ఒక అభిప్రాయానికి వస్తాం.
మళ్ళీ చూస్తాం… ” నాకు దొరికితే బావుణ్ణు!” అనుకుంటాం.
అప్పటి నుంచీ మళ్ళీ మళ్ళీ చూస్తాం… ” నాకు కావాలి!” అనే కోరిక పుడుతుంది.
ఇక మళ్ళీ మళ్ళీ మళ్ళీ చూస్తూ చూస్తూ ” ఇది లేకపోతే బ్రతకలేను” అనే నిశ్చయం ఏర్పడుతుంది.
ఇక అప్పటి నుంచీ దానిని “సొంతం” చేసుకోవాలనే ఆలోచన రగులుతూ ఉంటుంది. సాధించటానికి ఏం చేయడానికైనా సిద్ధపడి పోతాం!
ఈ “జ్వాల” ఆరేది కాదు. కోరుకొన్న వాడినో , కోరుకొన్న దానినో దేనినో ఒక దానిని నిలువునా దహించి వేస్తూ ఉంటూనే ఉంటుంది!
జీవితంలో మనం అందరమూ ఈ “జ్వాలాకుండం”లో మనల్ని మనం దహించుకొన్న వాళ్ళమే… పైకి చెప్పము, ఒప్పుకోము కానీ!
బ్రతుకు గడుస్తున్న కొద్దీ ఆ “జ్వాల”కు “నివురు” కప్పుతుంది కానీ ఎప్పటికీ అది ” నివురు కప్పిన నిప్పు” లాగే ఉంటుంది! అదీ మనం ఒప్పుకోము!
ప్రేమ? కోరిక? ఇది ఏది?
“ప్రేమ” అనుకొన్నది జస్ట్ “కోరిక” అని తేలిపోతే? బ్రతుకు “బూడిదే!”
“కోరిక” అనుకొన్నది ” ప్రేమ” అని తేలితే? బ్రతుకు “అమృతమే!”
ఈ రెండిటికీ తేడా అప్పుడు తెలియదు!
“దూకితేనే కానీ లోతు తెలియదు”… కదా?
ఇవన్నీ మనం అందరం దాటి వచ్చినవే! ఒప్పుకోము కదూ?
జీవితంలో ప్రతి దశలోనూ ఇలాటి ఏదో ఒక “జ్వాల” ఎదురవుతూనే ఉంటుంది కూడా!
సరిగ్గా అక్కడే ఈ జీవి…
“మనిషా?”
“పశువా?”
అనేది తేలిపోతుంది.
మనలో ప్రతి ఒక్కరికీ ఈ రెండిటిలో ఏదో ఒకటి ఎదురు పడలేదూ… ఏదో ఒక సందర్భంలో! కాదంటారా?
మనిషి అయితే ఆ ప్రేమ లేదా కోరికను “స్నేహం”గా పరిణమింప చేసుకొంటాడు! ” అనుబంధం” గా బ్రతికించుకొంటాడు.
దానిలో…
ఏ “కోరిక” ఉండదు!
ఏ “స్వార్థము” ఉండదు!
అది ఒక “జీవ నది!”
నది తన నీరు తాను త్రాగదు కదా!? తన తీరానికి చేరిన వారందరికీ “జీవన దానం” చేస్తుంది!
ఆ “ప్రేమ” ఒక వస్తువుకో లేదా మనిషికో పరిమితం కాదు. తన పరిధులను విస్తరించుకొంటుంది. విశ్వవ్యాప్తం అవుతుంది.
అలా విశ్వవ్యాప్తమైన “ప్రేమ” ఈ లోకానికి ఆధారం!
అప్పుడు కూడా ఆ “జ్వాల ఆరేది కాదు!”
మధుకశ 
Leave a comment